Μαντουβάλου, Σοφία Μια φορά ήταν…η Κολοτούμπα που μπέρδευε τα γέλια με τα κλάματα. – Αθήνα : Καστανιώτης, 2009.

Η Σοφία Μαντουβάλου με την γνώριμη αφηγηματική της πένα, χαρίζει στο αναγνωστικό της κοινό ένα παραμύθι για τα συναισθήματα, -το τρίτο βιβλίο της σειράς «μια φορά ήταν…η Κολοτούμπα».

Πλάθει δύο ξεχωριστούς χαρακτήρες:

Την Κολοτούμπα ένα κοριτσάκι που αλλάζει συνεχώς ψυχική διάθεση. Άλλοτε είναι χαρούμενη, άλλοτε αγχωμένη, κάποια φορά κλαίει από χαρά, άλλες φορές φοβάται, άλλες φορές ντρέπεται, θυμώνει.

Τον Πάνω Κάτω, τον αγαπημένο φίλο της Κολοτούμπα, -δίκαια τον χρίζει «σύμβουλο συναισθημάτων»-, βλέποντας τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, τη βοηθά να εξωτερικεύει τα αισθήματά της, να βρίσκει λύσεις σε ότι την απασχολεί.

Ο μεστός λόγος της, οι λιτές προτάσεις της, κάνουν την αφήγηση ευχάριστη. Είναι κατάλληλο και για μεγαλύτερα παιδιά. Χρήσιμο για εκπαιδευτικούς που θέλουν στο μάθημα της ευέλικτης ζώνης να ασχοληθούν με τα συναισθήματα. Χρήσιμο επίσης για κάθε γονέα που θέλει να βοηθήσει το παιδί του να εκφράσει τα συναισθήματά του.

Πωλούνται σκιές!

Πωλούνται σκιές! / Σάκης Σερέφας
Στέκομαι όταν στέκεσαι, κινούμαι όταν κινείσαι, αδύνατον να είμαι όπου εσύ δεν είσαι! Τί είμαι; Στα παλιά χρόνια, οι σκιές δεν ήταν μαύρες, αλλά πολύχρωμες! Και μιλούσαν! Όμως οι άνθρωποι δεν τους φέρονταν καλά: άρχισαν να τις κυνηγούν, να τις πατούν, να τους ρίχνουν νερό, να τους κάνουν φάρσες, ακόμη και να τις πουλούν! Οι σκιές πείσμωσαν κι έγιναν μαύρες και αμίλητες.
Κι από τότε, μονάχα μέσα στη μεγάλη φαντασία κάποιων, όπως τα παιδιά, οι συγγραφείς ή οι ζωγράφοι, οι σκιές αποκτούν ξανά χρώματα και μιλιά, και γίνονται πάλι η καλή παρέα των ανθρώπων.

Χορός των μεταμφιεσμένων

Χορός των μεταμφιεσμένων / Μάρω Βαμβουνάκη
Πριν από πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία. Όταν με πήγαιναν στα bal d’ enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου, όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ’ τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: η δυνατότητα να γίνεις για λίγο άλλος είναι μια ελευθερία απόλυτη! Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ό,τι ψεύδεσαι, εκείνο που ονειρευόσουν να είσαι. Να φορέσεις το προσωπείο που σου εξιδανικεύει το πρόσωπο. Σήμερα έχασαν την αίγλη τους και όταν σπανίως μασκαρεύονται οι άνθρωποι, αυτό δεν έχει καθόλου απ’ την παλιά έξαψη. Ντύνονται, μηχανικά σχεδόν, γιατί είναι έθιμο, για να διασκεδάσουν κάπως αλλιώς, γιατί το απαιτεί μια κοσμική πρόσκληση. Ο ποιητικός βυθός της μεταμφίεσης έχει στερέψει. Λέω πως τούτη η αλλαγή δεν είναι ασύνδετη από τον τρόπο που πια λειτουργούμε. Η σύγχυση ταυτότητας και η επισημοποιημένη υποκρισία των ρόλων, η μειωμένη προσωπικότητα, η απουσία κέντρου ζωής, και η θεμιτή, η σχεδόν επιβεβλημένη διπλοπροσωπία για να επιβιώνεις κοινωνικά, για να αντέχεις τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη μεταμφίεση μια καθημερινή κοπιαστική και αγχώδη ρουτίνα. Προς τι λοιπόν να ονειρεύεσαι μια πρόσκληση σε τέτοιους χορούς; Το να σε ελκύει να μεταμφιεστείς και να το σχεδιάζεις με λαχτάρα προϋποθέτει ότι γνωρίζεις ποιος είσαι. Για να γίνεις συνειδητά άλλος, πρέπει να γνωρίζεις πρώτα, συνειδητά, ποιος όντως είσαι. Πώς αλλιώς θα ξεχωρίσεις το "άλλος";