Οι αλήθειες των άλλων
Η περιπέτεια μιας οικογένειας, ενός χειρογράφου και μιας αποκάλυψης που κρύβει. Οι αλήθειες του καθένα μας απέναντι στις αλήθειες των άλλων. Άλλοτε η δύναμη και άλλοτε η αδυναμία μας να τις πλησιάσουμε ή να τις ανεχτούμε. Οι αντοχές μας απέναντι στον άλλον, στον διαφορετικό και σε ό,τι πιστεύει. Η διαδρομή από την κατανόηση στη δύσκολη ανοχή, μέχρι την εύκολη βία. Οι αντικατοπτρισμοί από τον μεγάλο κόσμο στον μικρόκοσμο των ηρώων. Όνειρα και επιδιώξεις που πότε ευδοκιμούν και πότε ανατρέπονται από τη συγκυρία ή τη διαδρομή της Ιστορίας. Ιδεολογήματα, πάθη, ευαισθησίες, τραύματα που κουβαλιούνται επώδυνα αλλά και καθοδηγούν σε δύσκολους καιρούς. Η προσπάθεια και η παραίτηση, η νίκη και η ήττα, η διάψευση και ο συμβιβασμός.

Λονδίνο, Αϊβαλί, Μυτιλήνη, Κομοτηνή, Αθήνα από δεκαετία σε δεκαετία στην καρδιά του 20ού αιώνα.

της Κίκας Ολυμπίου
Ο Θέμελης ξαναγυρίζει στο ιστορικό μυθιστόρημα. Μας μεταφέρει σε μια εποχή που πάντα θα μας ενδιαφέρει και φαίνεται πως κι η λογοτεχνία θα εμπνέεται απ’ αυτήν για καιρό ακόμη. Βρισκόμαστε στο Αϊβαλί, ένα χρόνο μετά τη συμφορά του ’22. Ανάμεσα στους λίγους Έλληνες που έχουν απομείνει είναι ο ηλικιωμένος Μανόλης Λινός και ο συνονόματος εγγονός του, τον οποίο με ψεύτικα χαρτιά είχε καταφέρει να πολιτογραφήσει ως Τούρκο. Ανάμεσα στα βιβλία, τα έγγραφα, τα αρχεία που φυλάνε στο υπόγειο του σπιτιού, ψάχνοντας τρόπο να τα διασώσουν και να τα μεταφέρουν στην Ελλάδα, βρίσκεται κι ένα παλιό χειρόγραφο, του οποίου το περιεχόμενο ανατρέπει την ηρωική εικόνα του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα. Τελικά ο εγγονός σώζεται, σώζοντας μαζί και το επίμαχο χειρόγραφο.
Από κει και πέρα το μυθιστόρημα προχωρεί γοργά και, κάνοντας σταθμούς ανά δεκαετία, φτάνει ως το 1958. Το μυστικό του χειρογράφου θα γίνει αφορμή για καταδίωξη του Μανόλη και αποπομπή του από το Γυμνάσιο όπου εργαζόταν. Κανείς δεν είναι έτοιμος να δεχτεί μια «άλλη αλήθεια».
Η αλήθεια για το τέλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δεν είναι η μόνη που υπονομεύεται στο βιβλίο, άλλωστε αυτή είναι ένα συγγραφικό εύρημα. Υπονομεύεται η αλήθεια των Ελλήνων, όταν αυτός που βοηθάει τον Μανόλη να φύγει από το Αϊβαλί είναι Τούρκος, αυτός που τον σώζει στην Κομοτηνή είναι Εβραίος. Υπονομεύεται η αλήθεια της σεξουαλικής διαφορετικότητας, η αλήθεια των άλλων στον Εμφύλιο.
Πέρα όμως από τον προβληματισμό που προκαλεί στον αναγνώστη, ο Θέμελης δεν παύει να είναι ένας καλός αφηγητής. Η αφήγησή του έχει ζωντάνια, ρεαλιστικότητα, οι λεπτομέρειες κινητοποιούν όλες τις αισθήσεις, μεταφέροντας τον αναγνώστη σε χρόνο και τόπο. Στα πλεονεκτήματα του μυθιστορήματος συγκαταλέγεται ακόμη η άρτια ηθογράφηση των προσώπων και η ιστορική γνώση, αν και ασφαλώς πολλές επιφυλάξεις ή και ενστάσεις μπορεί να προβάλει κάποιος για την κεντρική ιδέα πάνω στην οποία στηρίχτηκε το μυθιστόρημα.

Coe, Jonathan Σαν τη βροχή πριν πέσει

Ο Τζόναθαν Κόου, στο βιβλίο του αυτό, εστιάζει τη ματιά του στις ανθρώπινες σχέσεις, γράφοντας ένα δυνατό, συγκινητικό και υποβλητικό μυθιστόρημα που κυριαρχείται από γυναικείες φωνές και αποτυπώνει με εξαιρετικό τρόπο την πορεία μιας οικογένειας κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στις γυναικείες σχέσεις, αλλά δεν απευθύνεται σε γυναίκες μόνο.

Μια ηλικιωμένη κυρία αποφασίζει, πριν πεθάνει, να καταγράψει σε μαγνητόφωνο, την ιστορία όχι μόνο την δική της αλλά και της οικογένειά της. Περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια είκοσι ξεθωριασμένες φωτογραφίες που δεν απεικονίζουν κάτι το ιδιαίτερο: ένα τροχόσπιτο, ένα πικνίκ, ένα σπίτι στα προάστια... Προχωρώντας από φωτογραφία σε φωτογραφία, αποκαλύπτεται μια οικογενειακή ζωή γεμάτη μυστήριο.

Η ιστορία τριών γενεών, σημαδεμένων από παιδικά χρόνια δίχως αγάπη, εγκλωβισμένων στην ίδια τραγική μοίρα, καθώς το φορτίο του πόνου μεταφέρεται αδιάλειπτα από μητέρα σε κόρη.

Την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 4:30 μ.μ. στο Θεατράκι οδού Χηλής πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα:
Γονείς και παιδιά
Απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα με τον Δρ. Θάνο Ασκητή

Φίλοι του Βιβλίου, Φίλοι των Βιβλιοθηκών

Οι Βιβλιοθήκες μας προσκαλούν τους Φίλους του Βιβλίου, τους Φίλους των βιβλιοθηκών μας, στην πρώτη μας συνάντηση, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010, ώρα 7:30μ.μ. στον Πολυχώρο Τέχνης Remezzo (Ν. Πλαστήρα 2, παραλία Αρετσούς).

Όνομα και τίτλος! Μια ιστορία που θα σας ανοίξει τη όρεξη! Μέσα από τις πλούσιες εικονογραφημένες σελίδες του βιβλίου θα «βουτήξετε» σε φαγητά παντός είδους!
Οι χαρούμενοι ήρωες της ιστορίας, οι “φαταούλες”, ξεκινούν την εκδρομή τους με το φορτωμένο “φαταουλάμαξο” τους από πατατάκια, γλυκά, χάμπουργκερ και οτιδήποτε άλλο είναι λιπαρό. Ξαφνικά…Ουπς! Το “φαταουλάμαξο” δε μπορεί να τσουλήσει εξαιτίας του μεγάλου βάρους! Έτσι η παρέα σταματά το ταξίδι της και γνωρίζει τον κούνελο ο οποίος τους κάνει μια μέρα το τραπέζι με πράσινα, κόκκινα, κίτρινα εδέσματα. Μα τι είναι αυτά; Οι “φαταούλες” βρίσκονται μπροστά σε μεγάλες ανακαλύψεις! Ποτέ πριν δεν είχαν ξαναφάει λαχανικά και φρούτα, εκτός από τη μικρή Αυγή της “φαταουλοικογένειας” που ήξερε καλά και τι είναι και τι γεύση έχουν. Τους πείθει να αρχίσουν ένα πρόγραμμα υγιεινής διατροφής και εντατικής γυμναστικής. Το αποτέλεσμα; Αδυνατίζουν, χαίρονται τη φύση τρέχοντας και κάνοντας άνετα τις καθημερινές δουλειές. Και φυσικά βοήθησαν και το “φαταουλάμαξο” να «πάρει τις ρόδες του» και να φύγει! Όσο για το μενού τους; Πολύχρωμο με πλούσιες σαλάτες και τα λιπαρά να ανήκουν πλέον στη προϊστορία!
Αν και εσείς δε ξέρετε τι θα μαγειρέψετε σήμερα, σας προτείνουμε να ‘τσιμπήσετε’ τη “φαταουλοιστορία”. Καλή σας όρεξη!

Στα μονοπάτια του ήλιου
Ρένα Καρθαίου
Σειρά:ποιητικά σπουργιτάκια Εκδ.Πατάκης

Η συγγραφέας ανανεώνει τα παλιά θέματα παιδικής ποίησης με πολλή φαντασία,ευρηματικότητα.Η χαρά το χιούμορ η δροσία, ενωμένα σ’έναν
αρτιο στίχο κάνουν αυτή τη συλλογή ένα πολυτιμο απόκτημα της παιδικής
λογοτεχνίας .Η συλλογή αυτή κατορθώνει να καλύψει νέα και ποικίλα θέματα
για τη φύση ,την οικογένεια κ.α.
Μια εξαιρετική συλλογή για μικρά και μεγάλα παιδιά.

Το πάθος χιλιάδες φορές
"Τα πολύ παλιά τα χρόνια, στο ξεκίνημα των καιρών και στο μακρινότερο σημείο της γης ήταν μια πόρτα. Μια κλειδωμένη πόρτα. Aπό όλες τις μεριές του κόσμου ταξίδευαν άντρες και γυναίκες με κλειδιά στο χέρι για να ανοίξουνε την πόρτα. Μα η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα."

Όποιος πίστεψε ότι οι νεκροί του πρώτου βιβλίου είχαν πεθάνει διαψεύσθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν γύρισαν όλοι οι "άσωτοι". Καταβεβλημένοι εν ζωή από τα στοιχεία της φύσης, από πάθη και έρωτες που δεν τους σήκωνε η πάνω μεριά της γης, τίναξαν από τον γιακά τους τα χώματα και επέστρεψαν θριαμβικά, για να δειπνήσουν όπως άλλοτε με τους ζωντανούς -μια νύχτα κόσμος ολόκληρος και το ανθρώπινο δράμα εν οίστρω-, μέχρι να έρθει η σεβαστή εκείνη ώρα, το πρώτο χάραμα, να ημερέψουν και να κρυφτούν ξανά ως ώφειλαν στα σκότη. Και όλα τούτα υπό το άγρυπνο βαθύσκιωτο βλέμμα της Λεύκας, που αργότερα θα επιλέξει ως αληθινό της ψευδώνυμο το παράξενο όνομα Ραμάνθις Eρέβους. H μικρή ελαφίνα θα μεταμορφώνεται λίγο-λίγο σε γυναίκα, πάντα αινιγματική, ταγμένη στα δοξαστικά ξοδέματα της πένας της και προορισμένη να μιλάει στις ψυχές όπως μιλούν τα φύλλα όταν τ' αγγίζει ο αέρας, περιφρουρώντας και μαζί απεικονίζοντας ανείπωτα μυστικά.


της Χριστίνας Σταματοπούλου
«Το πάθος χιλιάδες φορές», το τελευταίο μυθιστόρημα της Ζυράννας Ζατέλη είναι ένα από τα βιβλία που δεν σ’ αφήνουν να τ’ αφήσεις. Πραγματικότητα και φαντασία συνυπάρχουν σε μια ιστορία γραμμένη για έναν ανείπωτο έρωτα, απ’ αυτούς που όχι μόνο φοβάσαι να ομολογήσεις, αλλά δεν τολμάς ούτε να σκεφτείς. Κάτω από τα βλέμματα ζωντανών και νεκρών, η Ζατέλη προ(σ)καλεί τους αναγνώστες σ’ ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής τους.
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους», διαβάζεται σαν αυτοτελές μυθιστόρημα. Πρωταγωνίστρια η μικρή Λεύκα, η δεκατριάχρονη μυστηριώδης ηρωίδα με τα μεγάλα αινιγματικά μάτια. Προσκαλεί για μια νύχτα τους νεκρούς του πρώτου βιβλίου σε ένα πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με τους ζωντανούς, κλαίει γοερά για το λύκο που σταυρώθηκε, θρηνεί καίγοντας το πρόσωπό της για τον κρυφό έρωτά της, κρατάει τρυφερά το χέρι της ανάπηρης «δίδυμης αδερφής της», οδηγεί τους ετοιμοθάνατους «σε ένα ομορφότερο μέρος», ζει τη ζωή της γράφοντας ακατάπαυστα σε μια γραφή ιδιότυπη. Η Ελαφίνα, «που ήταν μικρή για μεγάλη και μεγάλη για μικρή», βασανίζεται στη δίνη ενός έρωτα που δεν της επιτρέπεται, κλαίει κοιμισμένη για όσα δεν έζησε ακόμη, γράφει για όλα όσα θέλει να ζήσει και δεν τολμά. Και ο παππούς της, ο Ντάφκος, συμπρωταγωνιστής της σ’ αυτήν την ιστορία, κρατάει το τσεκούρι του και αποφεύγει να την κοιτάει στα μάτια.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τον θάνατο, τη ζήλια και την αδυναμία, που σε παρακινεί να κοιτάξεις κατάματα τον κόσμο και τον εαυτό σου αναγκάζοντάς σε να δεις πραγματικά όσα δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, χωρίς να φοβηθείς. Διαβάζεται πολλές φορές. Κάθε ανάγνωση συνιστά και μια βαθύτερη κατάδυση στο εσώτερο Είναι μας.

Καρναβάλια 2010

Καρναβάλια 2010
Originally uploaded by librarieskalamaria

Ένας άλλος τίτλος του μυθιστορήματος του Πέτρου Μάρκαρη θα μπορούσε να είναι "Ο αστυνόμος Χαρίτος στην Πόλη". Ο Χαρίτος και η Αδριανή αποφασίζουν να εγκαταλείψουν για λίγο την Αθήνα και να πάνε εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη. Θαυμάζουν τα αξιοθέατα και την πολίτικη κουζίνα αλλά, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τον αστυνόμο Χαρίτο, η χαρά του δε διαρκεί πολύ. Μια ηλικιωμένη γυναίκα από τον Πόντο, που ζει στη Δράμα, επιστρέφει μετά από χρόνια στα πάτρια εδάφη και αρχίζει να σκοτώνει. Ο Χαρίτος πρέπει να προλάβει τον επόμενο φόνο της, αλλά και να καταφέρει να συνεργαστεί με έναν Τούρκο αστυνομικό, τον Μουράτ, με τον οποίο τους "συνδέει" μια αμοιβαία καχυποψία.

Η Κωνσταντινούπολη του Πέτρου Μάρκαρη μέσα από τα μάτια του αστυνόμου Χαρίτου. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο πικρία, σαρκασμό και νοσταλγία. Για πρώτη φορά ο Χαρίτος μακριά από την Αθήνα.

της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΡΟΥΜΠΟΥΛΑ

«Οταν υπάρχει ένας μεγάλος πόλεμος, κανείς δεν δίνει σημασία στους μικρούς που γίνονται την ίδια στιγμή». Αυτοί οι «μικροί πόλεμοι» που έγιναν στη ζωή της και την αδίκησαν κατάφωρα, έκαναν την 90χρονη Μαρία Χάμπαινα, μια Ρωμιά από τη Πόλη, με καταγωγή από τον Πόντο, να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της πριν ξεψυχήσει. Τους λογαριασμούς του με το παρελθόν μάλλον κάνει και ο Κωνσταντινουπολίτης Πέτρος Μάρκαρης, στέλνοντας, με το τελευταίο, πέμπτο, βιβλίο του, τον Κώστα Χαρίτο στην Πόλη να τα βγάλει πέρα με τις τραυματικές εμπειρίες της ελληνικής μειονότητας.
«... η κουβέντα με τους Πολίτες είναι πάντα μια οπισθοδρόμηση. Πρώτα σε πηγαίνουν πίσω στο παρελθόν και μετά σε γυρίζουν εκεί που τους πονάει, στο σήμερα». Αυτό το νιώθει ο Ελληνας αστυνόμος κάθε φορά που μιλά με κάποιον Ρωμιό της Πόλης, όπως αυτοπροσδιορίζεται κάθε Ελληνας της Κωνσταντινούπολης.
Ο διάσημος πια ήρωας του Μάρκαρη βρίσκεται στην Πόλη, μετά της συζύγου του Αδριανής, για αναψυχή. Δεν προλαβαίνει να δει καλά καλά τα πρώτα αξιοθέατα, με καλύτερη την Αγία Σοφία, για την οποία κάνει μια εύστοχη παρατήρηση -«φαίνεται πως φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να κοιτάς πάντα προς τα ουράνια, ποτέ προς τα τάρταρα» - και αναλαμβάνει δουλειά.
Να εξιχνιάσει τους φόνους της γριάς Χάμπαινας, η οποία έζησε μια βασανισμένη ζωή. Υπηρέτρια σε σπίτια ευκατάστατων Ρωμιών της Πόλης που μετά τα Σεπτεμβριανά και τις απελάσεις, κατέφυγε στον αδελφό της στη Δράμα, απ’ όπου και ξεκίνησε στα 90 της την απόδοση της δικαιοσύνης. Πρώτα σκότωσε τον τύραννο αδελφό και μετά συνέχισε το έργο της στην Πόλη, με όπλο μια τυρόπιτα. Όσους ήθελε να ευχαριστήσει πρόσφερε μια καθαρή πεντανόστιμη τυρόπιτα (οι τυρόπιτές της ήταν ονομαστές), ενώ όσους ήθελε να εκδικηθεί, γιατί έβλαψαν την ίδια και την οικογένειά της, πρόσφερε τυρόπιτα ζυμωμένη με παραθείο.
Ο Χαρίτος δεν ψάχνει μόνος τη Χάμπαινα στα σοκάκια του Πέρα ή του Μπακίρκιοϊ αλλά με ένα Τούρκο συνάδελφό του, μεγαλωμένο στη Γερμανία. Απ’ αυτόν ο Ελληνας αστυνόμος διδάσκεται την ψυχολογία των μειονοτήτων. «Εγώ καταλαβαίνω τους Ρωμιούς καλύτερα από σένα», του λέει. «...Στη Γερμανία, την Αυστρία, την Αγγλία... μοιραζόμαστε την ίδια τύχη με όλες τις άλλες μειονότητες».
Οι δύο άντρες, που μπορεί να κρύβουν μια καχυποψία ο ένας για τον άλλον, αλλά δεν θα συγκρουστούν ποτέ, θα φροντίσουν ώστε να μη συλληφθεί η γερόντισσα, συμφωνώντας σιωπηρά ότι στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύει το «κακό».
Η αστυνομική πλοκή αποτελεί ευκαιρία για τον Μάρκαρη να σχολιάσει θέματα που απασχολούν τη νεοελληνική πραγματικότητα και την Ιστορία. Γι αυτό κάθε θύμα της Χάμπαινας είναι και μια πτυχή του δράματος της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία. Είτε πρόκειται για τον φόρο περιουσίας του Ινονού το 42, που έγδυσε τις μειονότητες είτε για τις λεηλασίες και τις καταστροφές στα Σεπτεμβριανά το 55, είτε για τις απελάσεις με αφορμή το Κυπριακό το 1964.
Υπάρχουν όμως και κάποιες πτυχές που αφορούν στα «οικογενειακά» μας και κατονομάζονται στο «Παλιά, πολύ παλιά».
Είναι η εκμετάλλευση των ξεριζωμένων Ρωμιών από άλλους Ρωμιούς που έμειναν. Οι τελευταίοι αγόραζαν σε εξευτελιστικές τιμές τις περιουσίες των πρώτων και θησαύριζαν μετά. Είναι και το παράπονο πως η Ελλάδα για χάρη της Κύπρου ξεπούλησε τους Κωνσταντινουπολίτες. «Τελικά πήρατε το μισό νησί. Να το παίρνατε τουλάχιστον ολόκληρο, να πω χαλάλι».