Αλεξοπούλου – Πετράκη, Φραντζέσκα. Φίλοι; …φως φανάρι, Παπαδόπουλος
Ουφ πια! Τι μαρτύριο κι αυτό! Κάθε μέρα να ξυπνάς με το ζόρι και να πρέπει να χαμογελάς γιατί έτσι πρέπει να πας στο σχολείο. Αυτά αναρωτιόταν η Ισμήνη όταν έμπαινε στο σχολικό λεωφορείο και κολλούσε το μουτράκι της στο τζάμι για να μη τις μιλάνε οι συμμαθητές της. Όμως μια μέρα, όταν το φανάρι έγινε κόκκινο, συνάντησε ένα άλλο μουτράκι με κόκκινο καπέλο κολλημένο στο τζάμι από το απέναντι σχολικό λεωφορείο. Και τότε ξεκίνησε ένα παιχνίδι με γκριμάτσες. Και μετά έγινε παιχνίδι με χάρτινα λουλούδια, ανθρωπάκια και ζωγραφιές. Και μετά ήρθε η φιλία που διαρκούσε όσο το φανάρι ήταν κόκκινο! Και όταν ήρθε η μέρα επίσκεψης στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας μία έκπληξη περίμενε την Ισμήνη. Το μουτράκι με το κόκκινο καπέλο ήταν εκεί! Μα που είναι; Α! Νάτος! Ο Γιώργος, μαζί με άλλα παιδιά μέσα στην απόλυτη σιωπή κοιτούσαν προσεχτικά το δάσκαλό τους που τους μιλούσε στη δική τους γλώσσα, τη νοηματική. Και όταν τελείωσαν, οι δύο φίλοι η Ισμήνη και ο Γιώργος, πιάστηκαν χέρι – χέρι και έπαιζαν τσουλήθρα στο γυαλιστερό πάτωμα του μουσείου. Και όταν κάποιος τους φώναξε: «Σσσσς, παλιόπαιδα», η Ισμήνη μίλησε και για τους δύο: «Δεν είμαστε παλιόπαιδα, αλλά οι καλύτεροι φίλοι!». Κρατικό βραβείο εικονογράφησης 2005, Βραβείο Πηνελόπη Μαξίμου 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου