Ο Ανδρικόπουλος Νικόλας μέσα από την ιδιαίτερη εικονογράφησή του παρουσιάζει μια υπέροχη ιστορία για την αναπηρία. Με τον ήρωά του τον Λάζαρο Εαυτούλη να τον παγιδεύει σε μία διαφορετική πόλη, μία αλλόκοτη πόλη, τη Τροχήλατη Δημοκρατία του Μπορώ. Εδώ όλοι οι άνθρωποι είναι σε αναπηρικά καρότσια. Δεν υπάρχουν λεωφορεία, και η μετακίνησή τους γίνεται εναέρια με γάντζους κάτι σαν τελεφερίκ. Ούτε σκάλες υπάρχουν αφού οι διάδρομοι είναι επικλινής και ανεβαίνουν με χειροκίνητη τροχαλία.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό! Ο Λάζαρος Εαυτούλης δεν μπορούσε να περπατάει αλλά έπρεπε να είναι συνέχεια σκυφτός ή να μπουσουλάει! Η ζωή του είχε γίνει μαρτυρική! Όλοι τον κοιτούσαν παράξενα που δεν κυκλοφορούσε με αναπηρικό καρότσι, μια καθημερινότητα «ραμμένη και κομμένη» μόνο γι’ αυτούς!
Ήρωες σαν τον Λάζαρο τον Εαυτούλη που παρκάρει σε ράμπα αναπήρων και σκέφτεται «Ε! Και να έρθει κάποιος ας περιμένει ρε αδερφέ!» αποτελούν δυστυχώς την πλειονότητα των ανθρώπων! Ας ξεκινήσουμε από τώρα να διδάσκουμε στα παιδιά ότι μια συνηθισμένη μέρα για κάποιους συνανθρώπους μας είναι ένας δρόμος με πολλούς σκοπέλους! Ας μην γινόμαστε Εαυτούληδες και ας αναρωτιόμαστε πως θα ήταν να ζούσαμε σε μία πόλη όπως τη Τροχήλατη Δημοκρατία του Μπορώ!
Και δεν έφτανε μόνο αυτό! Ο Λάζαρος Εαυτούλης δεν μπορούσε να περπατάει αλλά έπρεπε να είναι συνέχεια σκυφτός ή να μπουσουλάει! Η ζωή του είχε γίνει μαρτυρική! Όλοι τον κοιτούσαν παράξενα που δεν κυκλοφορούσε με αναπηρικό καρότσι, μια καθημερινότητα «ραμμένη και κομμένη» μόνο γι’ αυτούς!
Ήρωες σαν τον Λάζαρο τον Εαυτούλη που παρκάρει σε ράμπα αναπήρων και σκέφτεται «Ε! Και να έρθει κάποιος ας περιμένει ρε αδερφέ!» αποτελούν δυστυχώς την πλειονότητα των ανθρώπων! Ας ξεκινήσουμε από τώρα να διδάσκουμε στα παιδιά ότι μια συνηθισμένη μέρα για κάποιους συνανθρώπους μας είναι ένας δρόμος με πολλούς σκοπέλους! Ας μην γινόμαστε Εαυτούληδες και ας αναρωτιόμαστε πως θα ήταν να ζούσαμε σε μία πόλη όπως τη Τροχήλατη Δημοκρατία του Μπορώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου